Ζούμε στην εποχή των αντιφάσεων. Μας μεγάλωσαν με την ιδέα ότι μπορούμε να γίνουμε
ό,τι θέλουμε – «Ακολούθησε τα όνειρά σου», έλεγαν. Μόνο που ξέχασαν να μας πουν ότι,
για να φτάσουμε εκεί, θα χρειαστεί να περάσουμε από δέκα άμισθες πρακτικές, να ζήσουμε
σε σπίτια με υγρασία και να δουλεύουμε Σάββατα για να πληρώνουμε το ρεύμα.
Καλωσήρθατε στη γενιά που δεν ξέρει αν ζει για να δουλεύει ή δουλεύει για να ζει.
Ας το παραδεχτούμε: είμαστε η γενιά της εξουθένωσης. Τρέχουμε διαρκώς να προλάβουμε
έναν στόχο που όλο απομακρύνεται. Μας είπαν ότι, αν σπουδάσουμε, θα έχουμε σίγουρα μια
καλή δουλειά. Τελικά, πήραμε το πτυχίο μας, φορτωθήκαμε δάνεια και καταλήξαμε να
παλεύουμε για μια θέση με τον τίτλο “junior” και μισθό που μόλις φτάνει για τα βασικά. Και
το χειρότερο; Μας κατηγορούν που παραπονιόμαστε. «Στη δική μου εποχή, ήμουν ήδη
παντρεμένος και είχα σπίτι», λένε οι μεγαλύτεροι. Ναι, αλλά τότε το ψωμί δεν κόστιζε όσο
μια βδομάδα super market.
Όνειρα που μας κόστισαν ακριβά
Η γενιά μας τόλμησε να ονειρευτεί. Θέλαμε να ταξιδέψουμε, να σπουδάσουμε, να
δημιουργήσουμε. Θέλαμε μια δουλειά που να μας γεμίζει, όχι απλώς να πληρώνει τους
λογαριασμούς. Και αυτό το θάρρος μας κόστισε. Σήμερα, πολλοί από εμάς βλέπουν τα
όνειρά τους να συνθλίβονται από τη σκληρή πραγματικότητα. Η αγορά εργασίας είναι ένας
λαβύρινθος, γεμάτος dead ends και τοξικούς εργοδότες.
Πάρτε, για παράδειγμα, τους millennials που θέλουν να κάνουν οικογένεια. Πολλοί το
αναβάλλουν συνεχώς – όχι επειδή δεν το θέλουν, αλλά επειδή δεν μπορούν να το αντέξουν
οικονομικά. Πώς να σκεφτείς παιδιά, όταν παλεύεις να πληρώσεις το ενοίκιο;
Το τίμημα της επιτυχίας
Η επιτυχία έχει γίνει το νέο μας ναρκωτικό. Βλέπουμε συνεχώς ανθρώπους στο Instagram να
“τα έχουν όλα” – το τέλειο σπίτι, την τέλεια δουλειά, την τέλεια ζωή. Και αυτό μας κάνει να
νιώθουμε ανεπαρκείς. Όσο πιο πολύ κυνηγάμε την εικόνα της επιτυχίας, τόσο περισσότερο
εξαντλούμαστε. Κοιμόμαστε λιγότερο, δουλεύουμε περισσότερο και ξεχνάμε να ζούμε.
Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο. Η γενιά μας έμαθε να κρύβει την κούραση και τον πόνο πίσω
από μια μάσκα αισιοδοξίας. Λέμε «είμαι καλά», ενώ μέσα μας καταρρέουμε. Έχουμε
καταφέρει να κάνουμε την εξουθένωση μόδα – αν δεν είσαι απασχολημένος 24/7, μάλλον δεν
δουλεύεις αρκετά σκληρά.
Γιατί αξίζει να συνεχίσουμε να παλεύουμε
Παρά τις δυσκολίες, η γενιά μας έχει κάτι μοναδικό: δεν τα παρατάμε εύκολα. Ναι, έχουμε
απογοητευτεί, έχουμε κουραστεί, αλλά συνεχίζουμε να ελπίζουμε. Παλεύουμε για έναν
καλύτερο κόσμο, όχι μόνο για εμάς, αλλά και για τις επόμενες γενιές.
Μιλάμε για ψυχική υγεία, για εργασιακά δικαιώματα, για κοινωνική δικαιοσύνη. Είμαστε η
γενιά που δεν φοβάται να πει «αρκετά». Και ίσως αυτό να είναι το μεγαλύτερο μας όπλο.
Το μέλλον ανήκει σε εμάς
Η αλλαγή δεν έρχεται από τη μια μέρα στην άλλη. Αλλά όσο συνεχίζουμε να παλεύουμε, να
μιλάμε, να διεκδικούμε, υπάρχει ελπίδα. Η γενιά μας μπορεί να μην έχει τα πάντα, αλλά έχει
το θάρρος να διεκδικήσει ό,τι της αξίζει. Και αυτό, τελικά, είναι που μας κάνει μοναδικούς.
Ας μην ξεχνάμε: το ξέσπασμα της γενιάς μας είναι μόνο η αρχή.